Verhaal: ‘Bank-contact: Norbert’
Met zijn bank als een verlengstuk van zichzelf trekt Dieter Missiaen deze zomer door Brugge. Hij leert zijn stadsgenoten beter kennen onder de gevleugelde titel ‘Bank-contact’.
Vandaag strijkt hij neer in de wijk Sint-Andries.
Lees hier het verhaal van Dieter:
Traag en lichtjes gebogen wandelt een man door het park. Voor zich duwt hij een hondenkarretje. Tijd om samen de bank te bouwen en te zitten heeft hij niet, want er staat een afspraak gepland bij de osteopaat. Niettemin stopt hij en deelt hij me zijn verhaal.
Ik zie dat de naam Norbert gegraveerd is in zijn zilveren armband. Later zal blijken dat dit ook zijn naam is. “En dit is Filou”, zegt hij, wijzend op de hond in zijn karretje. “Maar het gaat niet goed met haar. Ze heeft slecht cellen. We hebben van alles geprobeerd zoals onderzoeken via scans, acupunctuur… en dit op heel veel verschillende plekken in het land. Mijn vrouw en ik kunnen zeker een week in een driesterrenhotel verblijven voor al dat geld. Met eten enal! Maar we kunnen niets meer doen voor Filou.”
“Het enige wat ze nog doet is slapen en eten. Op een dag kwam mijn vrouw thuis van alweer een specialist. Maar ze had Filou niet bij haar en ik dacht Oh nee, ze is…“. “Nee, nee”, stelde mijn vrouw mij gerust. “Ze is moe van de oefeningen die ze moest doen en ze slaapt.”
Tellend op zijn vingers, somt Norbert alle honden op waarvan hij reeds afscheid moest nemen. Norbert graaft in zijn geheugen om de herinneringen aan zijn viervoeters tot leven te laten komen. Hier en daar met een leuke anekdote erbij, maar vooral telkens met heel veel liefde.
“Nu moet ik echt verder”, zegt Norbert,”anders kom ik laat op mijn afspraak.” Wanneer ik wat later op mijn bank zit voor een nieuwe ontmoeting, zie ik Norbert heel rustig in zijn autootje voorbijrijden, glimlachend en zwaaiend.
