Verhaal: ‘Bank-contact: Greet en Pieter’
Met zijn bank als een verlengstuk van zichzelf trekt Dieter Missiaen deze zomer door Brugge. Hij leert zijn stadsgenoten beter kennen onder de gevleugelde titel ‘Bank-contact’.
Vandaag strijkt hij neer in Sint-Pieters.
Lees hier het verhaal van Dieter:
“Heel graag, maar wel niet te lang”, antwoordt een stralende vrouw op mijn uitnodiging. Ze deed net boodschappen. De roots van Greet liggen in Blankenberge. Toen haar man bij Philips in Brugge ging werken, besloten ze naar een rustige wijk in Sint-Pieters te verhuizen. “Het leeuk ons hier een goeie plek om onze kinderen te laten opgroeien”, vervolgt ze, wijzend op het groene parkje achter ons. Aan haar woorden te horen woont ze hier nog steeds heel graag.
Aan de korte, maar fijne ontmoeting komt een einde. Enerzijds moet ze haar boodschappen uit de warmte weghouden, anderzijds is ze benieuwd naar de thuiskomst van haar zoon Pieter. “Hij had deze middag rij-examen en ik verwacht hem nu elk moment”, vervolgt Greet vol spanning.
Niet lang nadat we afscheid hebben genomen, zie ik een jonge man voorbijfietsen. Niet wetende of hij de zoon van Greet is, waag ik mijn kans en roep ik: “Pieter?” Zonder aarzeling stopt hij en luistert hij naar het verhaal van de ontmoeting met zijn mama. Het antwoord op de vraag die op mijn lippen ligt, kan ik lezen in zijn blik.
Helaas is hij niet geslaagd. “Ik maakte een fout op een rondpunt en na 6 minuten was het examen al voorbij”, aldus Pieter. Maar dat er nieuwe kansen komen, daar is hij van overtuigd. Omdat ik weet dat zijn mama ongeduldig wacht, laat ik hem vertrekken. Voorlopig moet het voor hem nog even met de fiets.
