Verhaal: ‘Bank-contact: Els en Frederik’

Lees hier het verhaal van Dieter:

In Ver-Assebroek bevind ik mij op de oude spoorwegbedding. Hier reed vroeger een trein van Steenbrugge richting Maldegem. Vandaag ben ik er met mijn bank, de trein der traagheid. Een man kijkt me bedenkelijk aan wanneer ik de bank in het groen zet. “Mag dat zomaar?”, vraagt hij. Ik glimlach en nodig hem uit om naast me te zitten. Hijzelf heeft geen tijd, maar heel snel krijg ik wel bezoek van twee dertigers. Els en Frederik.

Ze hebben elkaar ontmoet bij het maatwerkbedrijf Footstep* waar beiden werken. “We zijn geen koppel hoor, enkel goede vrienden”, voegt Els er gauw aan toe. Els komt eerst aan het woord. Ze heeft veel pijn in haar lichaam omwille van de ontstekingen en in haar hoofd omwille van misgelopen vriendschappen en liefdes. Els vraagt of ik een muzikant ben: “Ik zou heel graag een nummer maken voor de mensen die in nood zijn door de overstromingen, maar zowel mijn collega’s als mijn psycholoog en mijn ouders vinden dat geen goed idee.”

Het valt me op hoe haar vriend Frederik met heel veel begrip naar haar luistert en haar bijstaat. Hij is afkomstig van Koekelare, maar woont nu in de binnenstad van Brugge: “Aangezien ik geen rijbewijs heb, wandel ik regelmatig naar Ver-Assebroek om bij Els te zijn”, aldus Frederik.

Wanneer het hondje op haar schoot naar een vliegje hapt en deze inslikt, lachen we samen even. We praten nog wat over koetjes en kalfjes en over de boom en over de boomsoort els, waarna Els aangeeft dat ze veel pijn heeft: “Ik kan echt niet lang zitten; ook wandelen gaat niet goed. Alleen als ik op mijn zij lig, voel ik geen pijn.” Wanneer ze een telefoontje van haar moeder krijgt, beslist ze om terug naar huis te gaan. Langs deze oude spoorwegbedding zie ik de twee vrienden uit mijn beeld verdwijnen.

*Footstep is een fusie van de beschutte werkplaats Arcotec en de sociale werkplaats Loca Labora.