Verhaal: ‘Bank-contact: Jolien’
Met zijn bank als een verlengstuk van zichzelf trekt Dieter Missiaen deze zomer door Brugge. Hij leert zijn stadsgenoten beter kennen onder de gevleugelde titel ‘Bank-contact’.
Vandaag strijkt hij neer in de wijk Sint-Andries.
Lees hier het verhaal van Dieter:
“Ik wil wel graag op je bank komen zitten, maar ik heb geen verhaal te vertellen.” Met deze woorden begint mijn ontmoeting met Jolien, die ik een klein parkje in Sint-Andries ontmoet. Het valt me direct op hoe spontaan ze ingaat op mijn uitnodiging, zonder enige aarzeling. We kiezen een mooi plekje in het park waar we de bank opbouwen.
Jolien is op wandel met Bollie, de hond van haar tante. Haar tante ligt in het ziekenhuis en twee keer per dag laat een familielid haar viervoeter uit. “Tante heeft ook katten, maar die zouden direct weglopen bij ons.” Vaak komt mijn mama wandelen met de hond, maar als zij moet werken, dan kom ik.”
Zelf werkt Jolien nog niet, maar dat zal niet lang meer duren. Jolien zit nu in haar laatste jaar kine. De examens komen eraan, haar slaagkansen schat ze positief in. Van zodra ze afgestudeerd is, mag ze beginnen in een groepspraktijk. Haar droom? “Een eigen praktijk, maar dan zal ik de lotto eerst moeten winnen!”, grapt ze.
Ik bedank haar voor het delen van haar verhaal, met een knipoog naar haar allereerste woorden. Zijn wij dan niet allemaal een verhaal op zich?
