Verhaal: ‘Bank-contact: Helly’
Met zijn bank als een verlengstuk van zichzelf trekt Dieter Missiaen deze zomer door Brugge. Hij leert zijn stadsgenoten beter kennen onder de gevleugelde titel ‘Bank-contact’.
Vandaag strijkt hij neer in de wijk Sint-Andries.
Lees hier het verhaal van Dieter:
Wanneer ik een fietsende dame aanspreek en uitnodig om samen op de bank te zitten, twijfelt ze even.“Ik heb eigenlijk straks een afspraak, maar het is ok, als we maar even in de zon kunnen zitten.”Ik wijs haar naar een mooi plekje onder een prachtige bloemenstruik.“Dat is een rododendron”, leert ze me. Nadat ik haar verteld heb wie ik ben en wat ik doe, deelt Helly me haar verhaal.
“Toen Corona kwam, raakte ik veel kwijt, zowel mijn werk -ik ben een risicopatiënt – als mijn hobby’s.” Helly geeft volksdansles en doet vrijwilligerswerk voor Natuurpunt. “Het was een heel zware periode en uiteindelijk belandde ik in een depressie. In 2015 had ik een burn-out, en dan blijft daarna de aanmaak van bepaalde stoffen in de hersenen een zwak punt. Sinds kort is de medicatie opgestart. Ik zit nu in de opbouwfase. Er zijn goede en er zijn slechte dagen. Ik probeer mijn energie te doseren.”
Ik mag raden hoe oud ze is. Ik vind dit heel moeilijk, zeker bij mensen met een stralende glimlach als Helly. “Ik ben 65 jaar en dat mocht ik onlangs heel uitbundig vieren!”, grapt ze met een knipoog naar de coronamaatregelen. “Nee, er was geen groot feest, maar mijn dochter was er en wij zijn echt twee handen op één buik!”
Helly moet helaas vertrekken, want ze heeft een afspraak. “We gaan eens kijken en afspreken hoe we hopelijk in september de lessen volksdans kunnen heropstarten. Een lichtpuntje in mijn leven!” Stralend als de roze rododendron mag ik Helly nog laten schitteren op het scherm van mijn kleine camera. Terwijl ze wegfietst, blijf ik nog even zitten op de bank, nagenietend van een warme ontmoeting met een heel mooi mens.
